✍️ कवि : भरतराज पौडेल

गर्ने त हो मन्थन

गाह्राे हुन्छ बिछोड भो यदि भने झन् सम्झना बढ्दछ
बिर्सूँ खै कसरी हुने समय त्यो को कल्पना गर्दछ?
भोग्नैपर्दछ जे भयो जति कुरा भोग्दै छु भोग्छन् जन
सम्झी ऐठन नित्य हुन्छ मनमा भित्रै छ यो चड्कन!

कोही हुन्न विपत्तिका बखतमा सम्झाउने राम्ररी
साथी पाउन सक्छ को ? बखतमा एक्लै हुने हो हरि!
जन्मेकै पनि लाग्छ थक्क कहिले बाँचूँ कसोरी हुने
बाँच्नैपर्दछ मर्नुहुन्न मत हो एकान्तमा गै रुने!!

साँच्चै घात दिने नितान्त कतिको चेष्टा हुने गर्दछ
आस्थामाथि प्रहार हुन्छ कहिले सम्हालिनै पर्दछ।
कल्ले दिन्छ क्षमा महामन हुने मान्छे कहाँ पाउनु?
कल्ले गर्छ दया-विवेक-समता खोज्दै कता धाउनु??

एक्लै निर्जन ठाउँमा मनन यो गर्दै रहूँ भन्छु म
धारा बग्दछ आँसुको बगिरहोस् उठ्ने कुरा सोच्छु म।
मान्छेभित्र छ एक चेतनकला चैतन्यकै बास छ
उस्कै पो भर पर्नुपर्छ नभए यो जिन्दगी व्यर्थ छ!

मायापाश हुने मनुष्य-मनमा छन् द्वन्द्वका लश्कर!
नाना अर्थ हुने दिने मनुजको हो चाहना-निर्झर!!
खै के हुन्छ! विराट विश्वभरमा बुझ्दैन कोही किन?
मान्छे भुल्दछ बैगुनी छ सहसा थाल्नेछ एक्लै रुन!!

जाने हो कति बस्न पाउनु यहाँ? सम्बन्ध नै छुट्दछन्!
आफ्नै प्राण रहन्न छुट्दछजहाँ छन् मोह!!को सोच्दछन्??
मायामोह हुने रहेछ नि सधैं कल्ले रचे हो किन?
साँच्चै जीवनबोध गर्नु छ भने गर्ने त हो मन्थन।।
(छन्द : शार्दूलविक्रीडित) ।